Vaak wordt mij gevraagd, na het zien van foto’s en filmpjes op Facebook en/of Instagram, hoe ik Noah en Hanna geleerd heb om los mee te wandelen. Laat ik er als eerste bij zeggen dat paarden geen honden zijn, die van mij in ieder geval niet. Ze komen (nog) niet als ik ze roep. Noah en ik zijn nu 13 jaar samen. Het is niet altijd koek en ei tussen ons geweest. Ik had geen ervaring met een eigen paard en was daarom vaak teleurgesteld als Noah een andere route in gedachten had dan ik. Noah is een redelijk grote Tinker, rustig, bedachtzaam maar wel sterk. In die tijd moet hij een jaar of 6 geweest zijn (zijn leeftijd is geschat) een heerlijk paard om het bos mee in te gaan. Lange afstanden in een rustig maar stabiel tempo. Dat stabiele tempo kon ook een vlotte draf zijn dwars door het bos of dwars over een akker. En had Noah hier zin in dan deed hij dat. Dan was er geen houden aan, richting en snelheid laat staan tot stilstand komen op een korte termijn. Er zat niets anders op dan rustig mee bewegen en afwachten waar we heen gingen.

Tot op een dag hij dat weer deed en bij mij de frustratie uit mijn oren kwam. Nadat hij tot stilstand was gekomen na een zoveelste stuurloze rit was ik het beu. Ik ben afgestapt en heb gezegd dat hij dan maar alleen op stap moet gaan als hij mij niet eens opmerkt op zijn rug. Ik heb hem mijn rug toegekeerd en ben weg gelopen. Na een meter of 15 voelde ik ineens zijn snor aan mijn hand. Vanaf dat moment was alles anders. Natuurlijk hadden we nog af en toe een klein meningsverschil over de richting maar het is daarna nooit meer zo uit de hand gelopen.

Het wandelen is dus eigenlijk ontstaan als een wanhoopsdaad. Na dat ene moment ben ik Noah steeds meer ruimte gaan geven omdat ik het idee had dat hij dat graag wilde. Eerst aan een touw en daarna los. Dit is gewoon zo gegroeid. Ik denk dat vertrouwen het aller belangrijkste is. Ik heb altijd 100% vertrouwen in Noah gehad dat hij mij veilig thuis zou brengen ondanks de stuurloze ritten. Maar het moet ook omgekeerd werken. Je paard moet ook 100% vertrouwen in jou hebben. Zoveel dat je paard bij je blijft wat er ook gebeurt. Naast het rijden dat ik tot 2 jaar terug nog deed heb ik ook altijd veel gelopen met hem. Het was een compensatie, zeker het vrij lopen, voor het ‘werk’ wat hij moest doen. Zelf zijn route bepalen, onderweg eten wat hij wilde en in zijn eigen tempo. Sinds ik gestopt ben met rijden besef ik pas hoeveel de paarden eigenlijk moeten van ons. Wij bepalen alles voor ze alsof ze zelf niets kunnen bedenken. Nu ik ze los gelaten heb merk ik pas wat er voor een verbinding is. Met zijn drieën als een kudde, zonder internet en zonder andere mensen. En het liefste nog zonder tijd. En wat betreft Hanna, dat is een ander verhaal.

Nu raad ik niemand aan om met zijn paard het bos in te gaan en het touw los te haken. Maar wandelen met een halster en een leadrope is zeker aan te raden. Heb geen verwachting en ga wandelen, laat het groeien. En trek je vooral niets aan van de mensen die de opmerking maken dat je op een paard hoort te zitten en niet er naast hoort te lopen!

• 

• 

•