Dag Hanna

Dag Hanna

Ook al is het nu al vier weken geleden (08-11-2021) dat ik haar heb laten gaan, toch hoop ik nog elke ochtend, wanneer ik bij stal kom, dat ze de stal uit komt lopen. Noah groet inmiddels weer normaal maar toch mis ik het gekletst van onze kleine blonde dame.

Noah begint zijn draai weer te vinden en ondanks dat hij erbij was toen we Hanna lieten gaan was hij erg van streek. De eerste dagen was hij aan het zoeken tijdens onze wandelingen en (nog steeds) bij thuiskomst wordt de wei gecontroleerd of ze er toch misschien is.

Na twee weken intensieve zorg tussen hoop en vrees was Hanna’s dood toch onverwacht voor mij. Voor mijn gevoel was het haar tijd nog helemaal niet en zou ze zeker 40 jaar worden. Maar kennelijk hadden de problemen met haar kiezen toch diepere sporen achtergelaten en kon haar lijfje de longontsteking niet meer te boven komen.

Die laatste dag was ze enorm verslechterd en heb ik de beslissing moeten nemen om haar te laten gaan. Toen ze daar zo bij mij en Noah lag was het zo dubbel. Het hijgen was over en ze had geen pijn meer er kwam een rust over ons heen. Maar aan de andere kant was het liggen zo niet typisch Hanna, in de jaren dat ze bij ons was heb ik haar maar twee keer eerder zien liggen. Ze was altijd klaar om een rondje te doen in het bos.

Ik ben Hanneke, zo heet ze officieel, erg dankbaar voor de tijd dat ze bij ons was. Met haar 18de was ze afgedankt en zou ze naar de slacht gaan maar ze heeft ons nog 8 waardevolle jaren gegeven.

Ondanks dat ze wel eens kibbelde met Noah en dan een echte merrie kon zijn konden ze ook niet zonder elkaar. Noah koos in het bos altijd voor haar en hinnikte wanneer hij haar niet meer zag maar antwoorden deed ze dan niet. Hij hield haar altijd met één oog in de gaten en zette desnoods de achtervolging in wanneer ze weer eens de eigenwijze shet was.

Dankzij Hanna durf ik het weer aan om Noah’s hoeven te verzorgen. Zij heeft mij de tijd en ruimte gegeven om te oefenen met bekappen. Ook heeft ze mij laten zien dat merries ook heel lief kunnen zijn. Ondanks dat contact met haar maken soms lastig was met haar 1 meter schofthoogte en enorme maantop waren we dikke vriendinnen en kon ik haar na zoveel jaren knuffelen zonder dat haar oortjes meteen naar achter gingen.

Dank je wel lieve Hanneke, het was fijn om er voor je te mogen zijn en dat je Noah’s maatje was.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *