In het boek ‘Artgerechte Pferdefutterung’ van Maksida Vogt staan Intakte Essinstinkte centraal. Maksida gaat ervanuit dat paarden van nature weten wat ze wel en niet kunnen eten. Dit is voor mij een bevestiging van wat ik bij Noah en Hanneke zie. Als ik ze in het bos laat grazen maken ze heel bewuste keuzes. Dit verschilt per keer maar ook per plaats. Ook bij het aanbieden van groenten en fruit zie ik duidelijke verschillen. Hanneke is helemaal gek van appels en eet makkelijk een halve emmer leeg en Noah eet er een stuk of twee en gaat dan verder met grazen.

Ik heb de indruk dat we met het commerciële paardenvoer dit instinkt in de war geschopt hebben. Door het toevoegen van melasse, zout en andere ongeschikte toevoegingen zetten we onze paarden op het verkeerde spoor. Het gemengde voer zorgt ervoor dat het paard niet zelf kan kiezen waardoor het gedwongen wordt om ingrediënten te eten die het niet nodig heeft. De inname van de stoffen die ze niet nodig hebben zorgt voor verstoring van het verteringssysteem en belast de stofwisseling onnodig. Het beïnvloedt de darmflora zodanig dat ongewenste bacteriën en schimmels de overhand krijgen waardoor het immuunsysteem verzwakt wordt en ziekten alle ruimte krijgen. Vooral het toevoegen van melasse (suiker) is een groot probleem. Melasse zorgt ervoor dat het immuunsysteem onder druk komt te staan, dat mineralen niet goed opgekomen kunnen worden en dat schadelijke stoffen niet afgevoerd kunnen worden. Dit alles gebeurt zeer langzaam maar ligt ten grondslag aan vele ziekten.

Daar komt nog bij dat we door de commercie vaak bang gemaakt worden voor de natuurlijke werking van planten. We worden gewaarschuwd dat planten giftig kunnen zijn en dus gevaarlijk. Een paard dat beperkt hooi krijgt, beperkte weidegang heeft, commerciële voeding krijgt en verkeerd  gehuisvest is kan problemen  krijgen met het inschatten van wat het daadwerkelijk nodig heeft.

Ik denk dat een paard dit probleem van nature niet kent. Het spijsverteringssysteem van een paard is zodanig geëvolueerd dat het  zich geen fouten kan permitteren. Een paard kan namelijk niet overgeven. De onderste slokdarmsluitspier die de doorgang vormt naar de maag sluit namelijk zo strak dat wat er in de maag terecht komt er niet meer via de slokdarm uit kan. Dus een vergissing met bepaalde planten kan dodelijk zijn.

Maar waarom er dan toch paarden zijn die ‘giftige’ planten eten kan verschillende redenen hebben. Een paard kan door bewerkt voer dusdanig uit balans zijn dat het meer niet weet wat goed voor hem is. Of echte honger hebben door te weinig eten in het algemeen en dan die ene groene plant op de kale weide op eet. Het kan ook zijn dat een paard door het eten van deze planten het mineralentekort op deze manier probeert op te lossen. Een paard kan ook bewust een hap van zo’n plant nemen om uit te proberen of het iets van die stof nodig heeft en dan hoeft er dus helemaal geen probleem te ontstaan. Is dit niet het geval dan wordt het weer uitgespuugd.

Daarom voer ik ook geen commerciële bewerkte voeding om deze disbalans te voorkomen. Bovendien heb ik sterk mijn twijfels over de voedingswaarde van bewerkte producten. Door onbeperkt ruwvoer en diverse basismineralen aan te bieden en langzaam de overstap te maken naar het grazen van kruiden, struiken en bomen kan de mogelijke disbalans hersteld worden. Hierbij is het wel belangrijk dat je zelf weet wat het paard wel en niet in grotere hoeveelheden mag eten zodat je het dier in het begin nog kan begeleiden.

Bronnen:
Artgerechte Pferdefütterung, Maksida Vogt
Feed Your Horse Like A Horse, Juliet M. Getty