Zoals ik al eerder besproken heb (Hooi ad libitum) moet een paard altijd toegang hebben tot hooi. Maar hoe voer je hooi eigenlijk? Dit is een onderwerp wat mij al langer bezig houd en waar ik  ook mee aan het experimenteren ben geweest.

Vaak wordt aanbevolen om hooi vanuit een zogenaamde slow-feeder te voeren. Er zijn vele soorten slow-feeders: netten en roosters met mazen van 3 bij 3 cm tot 7 bij 7 cm. Omdat ik eerst van mening was dat de hoeveelheid hooi gereguleerd moest worden in verband met overgewicht van Noah ben ik hooi gaan voeren in netten met kleine mazen. Het idee hierachter is dat het paard maar kleine happen kan nemen wat de snelheid van de inname vertraagd en het daardoor langer met het hooi doet en zo minder zou eten. Noah gaf heel duidelijk aan dat deze manier van voeren niet bij hem paste. Regelmatig waren de netten kapot. In één nacht maakte hij er een gat in waar zijn hoofd doorheen kon.

Totdat ik een keer rustig zat te kijken toen Noah en Hanneke samen los hooi stonden te eten. Noah neemt grote happen en Hanneke neemt een paar hooisprietjes te gelijk. Toen kon ik mij ook voorstellen dat als Noah door kleine gaatjes moet eten er veel frustratie ontstaat. En dat er hooinetten en hooibakken met door middel van netten afgedekt hooi door de lucht vlogen. Dus wat schiet je op met het begrenzen van de natuurlijke hapgrootte van het paard? Want wat doet de stress met het lichaam als het paard altijd begrensd is tijdens het eten?

Ik vraag mij dan ook af wat het nut is van het controleren van de inname als het paard toch onbeperkt hooi krijgt. Ondanks dat Hanneke kleinere hapjes neemt gaat ook haar voorkeur uit naar los hooi op de grond of in een bak.

Een ander nadeel van voeren uit hangende hooinetten is dat het paard in een onnatuurlijke houding eet. Hooi voeren vanuit een bak of vanaf de grond zorgt ervoor dat het lichaam in een natuurlijke houding blijft. Dit is belangrijk voor de juiste werking van de tanden en kiezen maar het zorgt er ook voor dat er geen stof in neus en ogen komt. Roosters op bakken hebben dezelfde functie als hooinetten en vaak wordt ook dit gedaan om knoeien te voorkomen. Maar deze kunnen nog een extra nadelig effect hebben namelijk een verkeerde slijtage van de voortanden. Nog een veel gebruikte begrensmethode is het graasmasker, ook deze is er om de inname van gras te verminderen. Ook met een graasmasker raakte Noah enorm gestrest, hij weigerde zelfs om te eten . Aan Hanneke merkte ik weinig verschil, zij kreeg het alleen voor elkaar om het gat in het masker steeds groter te maken zodat ze toch normaal kon eten.

Na al dat uitproberen is het voor mij wel duidelijk geworden dat je het paard beter niet kunt  begrenzen in de snelheid van het eten van ruwvoer. Een paard leeft normaal gesproken met zijn voeten in zijn eten dus begrenzing is erg onnatuurlijk. Begrenzing zorgt voor veel zichtbare en onzichtbare stress in het paard. Zodra je overgestapt bent op onbeperkt en qua opnamesnelheid niet begrensd ruwvoer voeren zal je verschil zien aan je paard.