Hanna (officieel Hanneke) is sinds 2012 bij ons. Op 17-jarige leeftijd was ze niet langer meer gewenst op de plek waar ze als kinderpony trouw dienst had gedaan. Ze stond in de weg en wanneer we haar niet op zouden halen zou ze naar de slacht gaan. Dit wordt natuurlijk wel vaker gezegd en of het dan ook daadwerkelijk gebeurt is de vraag. Maar wanneer je met een trailer naar een pony gaat kijken weet je eigenlijk al zeker dat je die mee gaat nemen. Deze shetlander dame had meteen ons hart gestolen en zo ging ze mee naar huis. In de eerste instantie zou ze bij de schapen in de wei komen te staan want dat had ze al 17 jaar gedaan en dat zou geen probleem zijn. Maar al snel kwam ze bij Noah in de wei en in middels vormt ze al 7 jaar een onafscheidelijk duo met Noah.

• 

• 

Op ‘alleen maar’ een paar keer hoefbevangenheid na heeft Hanna nooit wat gemankeerd. Tot ze 1,5 jaar geleden proppen begon te maken. Omdat ze wat ouder begint te worden is dit niet heel raar. Uit regelmatige tandartscontrole blijkt inderdaad dat ze kiezen aan het verliezen is. Omdat hooi eten inmiddels steeds lastiger gaat krijgt ze geweekte hooicobs ter vervanging. Maar ook fijn geknipt hooi omdat ze toch de drang houdt om hooi te eten. Haver, groenten en fruit zijn geen probleem voor haar. Gras en verse kruiden vormen gelukkig ook geen probleem en daar geniet ze dagelijks van tijdens onze wandelingen.

Begin dit jaar leek het ineens helemaal fout te gaan. Een niet te miskennen geur kwam uit haar mond en vieze drab uit één neusgat. Een rottende kies zou de oorzaak zijn. Een grondige inspectie van de tandarts leverde helaas niets op. We hadden gehoopt een losse kies te vinden en ook de plek waar er eerder eentje uitgevallen was was niet het probleem. Er zou verder onderzoek nodig zijn omdat het dan waarschijnlijk om een ontsteking in de wortel van een kies zou gaan. Om dit te kunnen ontdekken zouden er röntgenfoto’s gemaakt moeten worden om dan onder narcose de kies te trekken.

We stonden voor een moeilijke keuze want de laatste keer dat Hanna een narcose heeft gehad, ook voor een gebitscontrole, was ze daar erg ziek van en kreeg ze een slokdarmverstopping. Een andere optie was afwachten en kijken wat er zou gebeuren.

Ik heb Hanna dagelijks getemperatuurd om in de gaten te houden of ze koorts kreeg. Ze at normaal (helaas een week geen gras door een pak sneeuw), wilde graag mee wandelen en was even vrolijk als altijd. Alleen die vreselijke geur! In overleg met mijn homeopate hebben we een middel ingezet om het lichaam aan te zetten de ontsteking eruit te werken.
Dit duurde ruim 2 weken tot ik op een morgen een tand vond op de track. En een dag of 3 later begon het snot uit haar neusgat af te nemen en de geur ook. En nog eens 3 weken later is de neusuitvloeiing en de geur helemaal verdwenen.

• 

• 

• 

Ik sta er echt van te kijken dat Hanna’s lichaam ondanks haar leeftijd dit probleem heeft kunnen oplossen. Ik heb haar nauwlettend in de gaten gehouden, niet alleen haar lichaamstemperatuur maar ook haar gedrag. Zo lang ze normaal bleef eten, haar gedrag normaal bleef en ze geen koorts kreeg heb ik het aangedurfd om het zelfherstellend vermogen zijn werk te laten doen. Ondanks dat ouderdom met gebreken komt kan het lichaam blijkbaar nog wel heel sterk zijn.

•