Sinds ik besloten heb om geen paard meer te rijden ben ik mij er bewust van geworden wat wij allemaal van onze paarden vragen. Wat paarden allemaal van ons moeten kunnen, wat we normaal vinden. Maar ook wat er allemaal van je verwacht wordt als paardenbezitter.

Ik merk ook hoe dingen veranderen omdat je gewoonweg niet meer op je paard gaat zitten.
Je hebt geen instructeur meer nodig die je ‘verder’ helpt met je paard. Het zadel hoeft niet meer te passen wat soms per seizoen een probleem kan geven. Je rijbroek hoeft niet meer bij je zadeldekje te passen. Waar ik toch al niet aan meedeed overigens. Geen stress meer omdat je paard niet zo lekker loopt terwijl je de volgende dag les hebt of een wedstrijd.

Doordat we niet meer op die manier geleefd worden blijft alleen het echte ontmoeten over. Je gaat echt naar je paard kijken. Ik reed zeker 6 dagen in de week en was altijd druk en hectisch. Drie kwartier om op te zadelen: borstelen, hoevenkrabben etc. Dan zeker 1,5 uur rijden en daarna alles weer opruimen en paard verzorgen kostte weer een half uur tot drie kwartier. Dus zeker 3 uur bezig maar tijd voor een echte ontmoeting was er nooit. Deze 3 uur spendeer ik nu aan wandelen en kijken. Achteraf gezien heb ik dit toch altijd al graag gedaan want ik kreeg vaak de opmerking dat ik vooruit moest kijken als ik reed en niet naar beneden, niet naar mijn paard. “Kijk waar je naar toe gaat! Dat doe je op de fiets en in de auto tenslotte ook!”: werd er dan gezegd door mijn instructeur.

Door het echte ontmoeten zie je wat je paard nodig heeft. Hoe het zich echt voelt, wat het het liefste eet en wanneer. Wat hem wel en niet beweegt. Maar ook het samen zijn wordt intenser omdat er niets meer moet. Ik hoef Noah alleen maar het halster te laten zien en hij komt naar me toe en steekt zelf zijn neus erin. Gewoon omdat we opstap gaan waarbij niets moet behalve scharrelen en grazen. We leggen geen lange afstanden meer af en we doen geen moeilijke gymnastiekoefeningen meer maar we zijn gewoon samen onderweg met Hanna in vrijheid. Wat wel eens verbaasde blikken oplevert. Twee loslopende paarden rustig scharrelend door het bos zonder stress. Iets wat niet veel mensen kennen. Vroeger was dit wel anders. Ik moest zoveel km rijden om te trainen voor een TREC wedstrijd. Later moest ik dagelijks een uur trainen want die travers moest na zoveel maanden toch lukken. Dit leidde tot frustratie met het gevolg dat er alleen maar discussie ontstond over wat er moest gebeuren. Door zoveel te moeten verlies je uit het oog wat echt belangrijk is. Gezondheid en respect naar het dier toe.

Paarden zijn individuen die prima zonder mensen kunnen leven. Dat veel mensen niet zonder paarden kunnen is een ander verhaal. Paarden hebben geen klok wanneer er gegeten moet worden of hoe lang ze op de wei mogen, Ze hebben ook geen maatschep of weegschaal om te wegen wat ze nodig zouden hebben. Ze weten alles al maar toch denken wij mensen het beter te weten. Maar je kan hierin veranderen zoals ook mij gebeurde,

ik kwam te paard en ging te voet.

• 

• 

•