Zit een ongeluk in een klein hoekje?

Zit een ongeluk in een klein hoekje?

Een plotselinge draai van 360 graden van je paard zorgt ervoor dat je met een doffe klap in het zand van de rijbak terecht komt. Met als gevolg een gekneusd stuitje. Je paard schrikt van een achteropkomende auto en gaat er bokkend vandoor. Je verliest je evenwicht en je komt op het asfalt terecht, je hoort de botten van je arm kraken, pols gebroken. Later wanneer de hoofdpijn na de val niet afneemt blijken er nekwervels verschoven te zijn.

Dit zijn maar twee voorbeelden van ongelukken die ik in de loop van de tijd heb meegemaakt. En de afloop valt nog mee, iedereen kent vast situaties waarvan de afloop veel slechter is voor zowel het paard als de ruiter.
Het is zelfs zo dat als je leert paardrijden er wordt gezegd dat wanneer je eraf valt je meteen weer op moet stijgen. Dit om te voorkomen dat je angst ontwikkelt.
Het wordt afgedaan als een ongelukje maar is het dat ook?

Dit viel mij pas op toen ik gestopt was met paardrijden. Het ‘grappige’ is dat de meesten van ons wel weten dat paarden vluchten wanneer er iets aan de hand is. Dit kunnen factoren van buitenaf zijn, een geluid buiten de rijbak of die auto die vanachter komt. Maar het kan ook iets zijn wat wij zelf als ruiter veroorzaken zoals onzekerheid, ongemak of pijn. Dit kunnen zeker aanleidingen voor paarden zijn om naar ons idee heftig te reageren. Is het niet gewoon dom om op een vluchtdier van 500 kg te gaan zitten en vervolgens te verwachten dat alles goed gaat?

In plaats van dit echt te herkennen nemen we liever zogenaamde voorzorgsmaatregelen. Een cap, een bodyprotector of een scherper bit. Om onszelf te beschermen en het paard in toom te houden. Wij zijn van mening dat het paard moet leren om te gehoorzamen en zich aan te passen aan wat wij van hem verwachten. Dat zij zonder problemen in onze wereld moeten functioneren.

Toen ik stopte met paardrijden en trainen, waardoor de vermeende dwang van het rijden omdat het nu eenmaal zo hoort wegviel, kon ik pas zien wat er om mij heen gebeurt met ruiters en hun paarden. Ik ben daar eigenlijk best van geschrokken. We gaan op een levend wezen zitten van zo’n 500 kg en we verwachten dat het goed gaat. Een dier dat vaak als eerste reactie vluchten heeft. Nu ik het zo van de grond af bekijk vind ik het eigenlijk een wonder dat er niet veel meer ongelukken gebeuren. Hoe kan een paard volledig op je vertrouwen als je op zijn rug zit? Precies op de plek waar hij je niet kan zien. Precies op de plek waar een roofdier zou aanvallen. En precies op de plek waar pijn ervaren wordt door het inzakken van de rug. (Lichamelijke schade door het rijden)
Ik zie nu vanaf de grond dat het vlotte paard niet voorwaarts maar eigenlijk op de vlucht is. Dat de manegepony die je altijd moet bijtikken niet lui is maar zich afsluit voor pijn en druk.
Ik vraag mij steeds vaker af wat we toch met onze paarden doen. En dat het eigenlijk gekkenwerk is dat we er überhaupt op gaan zitten. Veel ruiters kunnen niet eens naast hun paard een ommetje maken. Dit geeft voor mij aan dat er geen vertrouwen is van het paard in zijn berijder. En wanneer er geen vertrouwen is lijkt het mij zeker zeer onverstandig om op een vluchtdier te gaan zitten.

Ik kan vanuit mijn ervaring vertellen dat wanneer je niet meer op je paard gaat zitten het vertrouwen alleen maar groeit. Dit was een mooi moment afgelopen winter.

Toen er afgelopen winter veel sneeuw lag ben ik voor de verandering met Noah en Hanna een rondje door het dorp gelopen. Omdat er geen autoverkeer was door het dikke pak sneeuw liet ik Noah gewoon los lopen wat ik in het bos ook doe. Hij liep rustig mee al kijkend naar de hopen sneeuw die mensen van hun opritten hadden geschept en kinderen die druk sneeuwpoppen aan het maken waren. Wel kwamen we een trekker tegen met een stuk of 3 sledes erachter met gillende kinderen erop. Noah bleef staan en overwoog wat hij zou doen. Het werd hem ondanks de sneeuw toch behoorlijk warm onder de hoeven. Hij keek om zich heen naar een vluchtweg maar hij koos er toch voor om bij mij en Hanna te blijven. Hij ging achter mij staan tot de trekker gepasseerd was.

Dit soort momenten wanneer er dus zoveel vertrouwen is dat hij ervoor kiest om bij mij te blijven en niet weg te lopen zijn het allermooiste. Deze ultieme verbinding heb ik rijdend nooit met Noah gehad.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *