Oude vriendschap roest niet

Iedere paardeneigenaar heeft er vast wel eens mee te maken gehad: je paard moet plotseling verhuizen.

In het verleden is Noah heel wat keren verhuisd. Toen stond ik er eigenlijk niet zo bij stil wat voor een impact dat op paarden kan hebben. Ik heb het geluk dat Noah een makkelijk en meegaand paard is, het lijkt alsof het hem niet zo veel doet maar inmiddels weet ik wel beter. Natuurlijk kunnen er dingen veranderen op de plek waar ze wonen en daarom woog ik bij elke verandering, aanpassing af of de paarden er hinder van ondervonden. Al bleek dat ik meestal diegene was die last had van de veranderingen en viel het voor de paarden mee.

In de zomer van 2016 zijn we naar onze vorige weide verhuisd. Een prachtige plek vlak aan het bos en alles in eigen beheer, dit hebben we twee jaar mogen doen. Helaas overleed toen de eigenaresse van het grondstuk en werd het verkocht. We kregen het aanbod om te blijven en er zou nog een pony bijkomen. Dit pakte fantastisch uit, een mooie kudde van drie. In de jaren die volgden richtte de nieuwe eigenaar alles opnieuw in. Ik vond dat af en toe lastig maar de paarden hadden het nog steeds goed dus ik paste me aan. Tot augustus van dit jaar, deze laatste verandering vond ik niet acceptabel en kwam naar mijn idee niet ten goede van de paarden. Zo maakte ik een andere keuze dan de staleigenaar maar dit hield dan wel in dat ik voor Noah en Molly een andere plek moest vinden.

Deze nieuwe plek moest natuurlijk wel aan de basisvoorwaarden voldoen die ik belangrijk vind. Dus 24/7 buiten met schuilstal, veel bewegingsruimte, onbeperkt los hooi, schoon water en het liefste ook nog paardenvriendjes om een grotere kudde te hebben. Daarnaast ook nog graag op loopafstand van het bos én weidegang.

En die plek bleek er te zijn op fietsafstand van ons huis. Negen jaar geleden zijn Noah en ik vertrokken van deze weide omdat we toen een nieuwe weg insloegen. Dus eigenlijk kan je zeggen dat we na een omzwerving van jaren, ouder en misschien ook wel wijzer, weer terug zijn waar we ooit zijn begonnen. De twee dames, Ronja en Lida, die we toen achter lieten zijn er nog, inmiddels ook 33 en 28 jaar oud.

We waren we het al snel eens. Het hooi werd geregeld want er zou beduidend meer hooi verbruikt gaan worden, de taken werden verdeeld en de werkzaamheden konden beginnen. De grootste klus was het controleren van het hek en dit waar nodig aanpassen want de twee oude dames bleven al jaren netjes achter een draadje zonder stroom staan maar dat wilde ik met Molly niet uitproberen. In een week hadden we een stuk wei Molly-proof gemaakt en konden ze verhuizen.

De verhuizing van Noah en Molly stelde niet veel voor, een wandeling door het bos, Noah wist nog precies de weg. Bij aankomst werd er wat gepiept door de dames maar al snel keerde de rust terug. Toch hebben we ze een maand in twee kuddes naast elkaar laten staan zodat iedereen de tijd had om aan het idee te wennen dat niet alleen Noah was terug gekomen was maar dat Molly er ook bij hoort. In deze tijd konden we mooi de rest van de wei op orde brengen. De indeling werd iets veranderd en er werden nieuwe ruwvoerplekken gemaakt met de paddockplaten.

Kennelijk was die maand precies goed want toen we ze bij elkaar lieten vertrokken ze met zijn vieren naar de grote wei alsof ze nooit anders gedaan hadden.

Inmiddels staan ze een maand samen en lijkt het alsof het nooit anders is geweest. Noah heeft zijn oude taak weer opgepakt en regelt de boel tussen de dames wanneer dat nodig is. Het is erg interessant om te zien hoe ze met elkaar omgaan, hoe ze regelmatig alleen staan maar ook weer met zijn vieren bij een hooibak. Met Noah en Molly samen opstap gaan is ook geen probleem want de dames blijven geduldig thuis en hinniken enthousiast als we weer terug komen.

Verhuizen kan erg stressvol zijn voor paarden maar in dit geval heeft het zeker op Noah een erg positief effect gehad. Hij is minder gesloten en door de grotere bewegingsruimte is zijn lijf ook soepeler. Zo blijkt dat een verhuizing ook heel goed kan uitpakken. Het zal zeker een rol gespeeld hebben dat Noah de plek al kende en dat ze geen andere paardenvrienden achterlieten en we zijn er te voet heen gegaan dus ook geen stress van het trailerladen. Voor Molly vond ik het eigenlijk wat te snel want ze is nog geen jaar samen met Noah maar voor mijn gevoel vindt ze alles wel goed zo lang Noah maar in de buurt is. Maar ze vermaakt zich ook prima met Ronja en Lida en nu ze meer ruimte heeft kan ze ook geregeld haar gekke bokkensprongen laten zien.
Deze wei geeft mij ook weer inspiratie om me te gaan verdiepen in weidebeheer en hoe we de wei verder nog kunnen inrichten en verrijken met planten zodat het een nog mooiere plek gaat worden.
Het is een heerlijke plek met veel ruimte, een rustige kudde en hele fijne mensen.